Manu en René
De voorbije maand werd ik terug geslingerd in de tijd. De actualiteit bracht mijn prettig gestoorde geest, al zeg ik het zelf, terug naar de gebroeders Dockx. Nee, ik ben fout, eigenlijk moest ik met een mengeling van heimwee en bitterheid terugdenken aan de broers Verreth zelve. ‘Pak de poen’. Legendarische TV show met in de hoofdrol het olijke duo dat totaal de mist in ging.
Acteurs, ja. Presentators, nee. Zeker niet. Toch was het niet hun gestuntel, maar wel de titel van hun programma die spontaan opborrelde de voorbije weken. Om te beginnen bij het volgen van de Shimane EL Kaouakibi-saga. Dat sprookje ging van kwaad naar erger, van gesubsidieerde keuken tot verplaatste kleerkast (of was het andersom?), ‘From hero to zero’ (neen, niet andersom). Hoge bomen wanen zich sterk, maar knakken toch bij wind uit andere politieke richtingen.
Dat regionale ‘Pak De Poen’ amateurisme verbleekte echter bij wat de grote voetbalvoorzitters qua geldgraaierij in petto hadden. Gelukkig was die Super League
waanzin een zeer kort leven beschoren. Maar gerust ben ik er niet in. Niet nood, maar geld breekt wet. Ach, vroeger was niet alles beter, maar pakweg een Tobback die zich met zijn groot b* voor de TGV zou smijten of een Ceulemans die kneuterig Vlaams het grote geld laat voor wat het is… waar zijn ze, die kalibers?
