Lijnen

Godbetert nee, ik wil het, coronakilo’s ten spijt, niet hebben over diëten. Een bolle lijn is ook een lijn. Dik, dun, breed, smal; ‘Ons heer moet van alles zijn getal hebben’, waren de wijze woorden van mijn grootmoeder zaliger. Helende woorden zijn dat ook voor wie met plaatsvervangende schaamte en onmogelijk  verdreven leedvermaak de bombastische taferelen der Eurosong trotseerde.

Voor wie het spektakel heeft moeten missen, van de editie 2021 hoef je maar twee krachtlijnen, zeg maar krachtige lijnen, te onthouden: de bedenkelijke doch beter bij zijn mafheid passende haarlijn van Alex Hooverphonic én, uiteraard, de vermeende poederlijn waaraan de Italiaanse winnaar zich te goed deed voor het oog van de camera’s. Daarmee is het belangrijkste onbelangrijke gezegd. De lijnen die ons in Lembeek momenteel het meest beroeren liggen echter op onze eigenste grond. Die van het Claesplein. En alhoewel ze wit zijn, kleuren ze politiek van rood tot geel.

Elke Hallenaar bleek opeens zijn auto voor de kerk in Lembeek te parkeren. Maar of met de mening van alle werkelijke betrokkenen, zij die in ons centrum wonen en werken, even veel is rekening gehouden, blijft een open vraag. Een zomercursus rekenen en tellen in Sancta -Maria lijkt mij bovendien geen  verbodige luxe, kwestie van het verschil tussen -1 en – 17 scherp te stellen. Het scheelt toch al gauw 16 plaatsen en een veelvoud aan lijnen.

Ik maak mij alvast de bedenking dat onze stad wel heel strak zou bestierd worden, mocht bij alles zoveel daadkracht tentoon gespreid worden, want de lijnentrekkers van Claes lieten er allesbehalve gras over groeien. Enfin, we weten weer waarover te palaberen. In elk geval, tussen de lijntjes kleuren is gemakkelijk als je de lijnen wat naar je hand kan zetten. En nu linea recta ne pot pakken.

Schol.

Manu en René

De voorbije maand werd ik terug geslingerd in de tijd. De actualiteit bracht mijn prettig gestoorde geest, al zeg ik het zelf, terug naar de gebroeders Dockx. Nee, ik ben fout, eigenlijk moest ik met een mengeling van heimwee en bitterheid terugdenken aan de broers Verreth zelve. ‘Pak de poen’. Legendarische TV show met in de hoofdrol het olijke duo dat totaal de mist in ging.

Acteurs, ja. Presentators, nee. Zeker niet. Toch was het niet hun gestuntel, maar wel de titel van hun programma die spontaan opborrelde de voorbije weken. Om te beginnen bij het volgen van de Shimane EL Kaouakibi-saga. Dat sprookje ging van kwaad naar erger, van gesubsidieerde keuken tot verplaatste kleerkast (of was het andersom?), ‘From hero to zero’ (neen, niet andersom). Hoge bomen wanen zich sterk, maar knakken toch bij wind uit andere politieke richtingen.

Dat regionale ‘Pak De Poen’ amateurisme verbleekte echter bij wat de grote voetbalvoorzitters qua geldgraaierij in petto hadden. Gelukkig was die Super League
waanzin een zeer kort leven beschoren. Maar gerust ben ik er niet in. Niet nood, maar geld breekt wet. Ach, vroeger was niet alles beter, maar pakweg een Tobback die zich met zijn groot b* voor de TGV zou smijten of een Ceulemans die kneuterig Vlaams het grote geld laat voor wat het is… waar zijn ze, die kalibers?

Paaspauze en ander fraais

Ze treft alle Belgen, maar de Lembekenaren toch in het bijzonder:
de Paaspauze. Ik krijg er de kriebels van, van het woord ‘Paaspauze’. Wie bedenkt het? Een of andere (flauwe) plezante kabinetsmedewerker die te veel allitererende Suskes en Wiskes heeft gelezen en dacht er iets speels tussen te gooien, ‘want het is al zwaar genoeg’?
Het afgelopen jaar werden trouwens veel termen van onder het stof gehaald of zagen nieuwe termen het daglicht. Veel ervan kan ik intussen niet meer horen en mogen ze snel stoppen daar waar datzelfde … niet schijnt. Inderdaad.
Wie kan het woord ‘bubbel’ nog verdragen? Ik ben er eigenlijk nooit fan van geweest, geef mij maar een fris biertje uit onze streek. Daar zitten ook wel bubbels in, maar zonder streken… meer mijn ding.
Of ‘perspectief’, nog zo een term waar ik intussen de spreekwoordelijke seskes van krijg. Die wortel die ons vaak wordt voorgehouden, maar telkens tevergeefs. Een lege doos eigenlijk, dat perspectief.
Verder in dat rijtje: curve (nog nooit zag ik er zo veel, zelfs niet tijdens de lessen statistiek), overlegcomité (waar ze bijv. dat over het zitten aan het raampje bedenken) of viroloog (onheilsprofeet lijkt mij een correctere term),

Om maar te zeggen. Ik word het allemaal wat beu, maar er zit niets anders op dan te volharden. Tot Sint-Juttemis, euh sorry, tot de vaccinatie. Met sarcastische dank aan de Europese toponderhandelaars.

Enfin, tijd voor die frisse pint. En een pak friet. Nee, nee, niet van de chinees, ik wil geen heisa bij omhooggevallen,
gevoelige #likeme actrices.

Tot perspectiefs, hopelijk snel na de Paaspauze, in een bubbel Van Hondzocht tot het Maasdal…

Wal

Met beide voeten op vaste grond, daar staan ze, de beste stuurlui. Op sociaal gemediatiseerde, dus veilige afstand, zenden ze hun “grote gelijk” de wereld in. Het liefst met een dt-fout lijkt het wel, want grote ongenoegzaamheid laat zich niet inbinden door taalregels.

Klassiekers in het genre: “Elders is het beter.” (Zeker “als ge van Halle zet…”) en “Politiekers zijn zakkenvullers.” Krachtpatserij als dooddoener. Weg nuance, weg redelijke argumentatie, weg het besef dat de realiteit een stuk complexer is dan het plot van een willekeurige aflevering van FC De Kampioenen.

Niet dat er geen vragen gesteld mogen worden bij pakweg de saga van de terugdraaiende tellers, de lichtsnelheid waaraan we vaccineren, of dichter bij huis, het opmerkelijk parkeer-’beleid’ of de Bospoortbrugklucht. Om maar iets te noemen. En dan is het lot van de buste van Leopold 2 nog niet eens bezegeld.

Vanop de wal kan je ook een genuanceerd kritische blik op de actualiteit werpen. Doorspekt met humor, een draai peper en een snuif zout. Graag zelfs, dat brengt de schotel en het tafelgesprek op punt. Een flesje Tabasco over elk gerecht kiepen, doodt daarentegen smaak en tegenspraak.

Tot Wals.